ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Το βιβλίο ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974 περιλαμβάνει 50 συγκλονιστικές, αυθεντικές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι τις τραγικές μέρες του 1974 βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, από τον Λιμνίτη μέχρι την Αμμοχωστο.
Αν και το βιβλίο δεν έχει στόχο να αναξέσει πληγές, να δικάσει ή να καταδικάσει κάποιους (αυτή είναι η δουλειά άλλων), ούτε και να ηρωοποιήσει μερικούς από τους ανθρώπους, οι οποίοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, σ'αυτό καταγράφονται τα πραγματικά γεγονότα, που συνέβησαν στον τόπο μας από τις 20 Ιουλίου και μετά.
Πόσοι στ'αλήθεια από εμάς γνωρίζουμε τι έχει συμβεί στον τόπο μας; Γιατί για 34 χρόνια κάποιοι φρόντισαν να παραμείνει η αλήθεια μακριά από τον λαό;
Το βιβλίο έχει σαν πρςταρχικό στόχο να καταγραφεί η αλήθεια και να:
α) Διαφανεί το μέγεθος και οι τρόποι με τους οποίους συντελέστηκε η προδοσία σε βάρος της Κύπρου.
β) Καταγραφούν οι πράξεις του Τούρκου εισβολέα.
γ) Καταγραφεί η δράση αρκετών αξιωματικών και στρατιωτών των Ηνωμένων Εθνών σε βάρος της Κύπρου.
δ) Καταγραφεί η διαμαρτυρία αυτών που προδομένοι πολέμησαν, αλλά έχουν αγνοηθεί από ΟΛΕΣ τις Κυβερνήσεις και από ΟΛΑ τα κόμματα της Κύπρου και της Ελλάδας.

Το βιβλίο ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974 ατην τουρκική γλώσσα

Το βιβλίο "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974" στην τουρκική γλώσσα
Από τις 4 Ιουνίου 2009, το βιβλίο «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974» με τις 50 συγκλονιστικές αυθεντικές μαρτυρίες στρατιωτών μας από όλο το μέτωπο (από τον Λιμνίτη μέχρι την Αμμόχωστο) βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία των κατεχομένων, μεταφρασμένο στην τουρκική γλώσσα. Ο τίτλος του βιβλίου στα τούρκικα είναι: "KIBRIS 1974’te G?Z ARDI ED\u0130LENLER".Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Πανίκος Νεοκλέους, τη μετάφραση την έκανε η Βούλα Χαρανά και το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Άγγελος Μωϋσέως. Εκδότης είναι ο Τ/Κ Ρεμζί Χαλλούμα.Οι βασικοί γενικοί στόχοι του βιβλίου, τόσο στα ελληνικά όσο και στα τούρκικα, ήταν να γίνει γνωστή η αλήθεια για τα τραγικά γεγονότα του 1974 από τους ίδιους τους ανθρώπους οι οποίοι έζησαν την προδοσία, τη φρίκη του πολέμου και τη βαρβαρότητα των στρατευμάτων εισβολής και να παραμείνει η αλήθεια σαν κληρονομιά για τα παιδιά μας (Ε/Κ, Τ/Κ, Ελλαδίτες και Τούρκους). Επίσης, μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και κυρίως μέσα από τον πρόλογο, στέλλονται σαφέστατα μηνύματα ειρήνης μεταξύ των Ε/Κ και Τ/Κ και ότι ο μόνος κερδισμένος από αυτό τον πόλεμο είναι ο κοινός εχθρός, τόσο των Ε/Κ όσο και των Τ/Κ. Χαμένοι και θύματα είναι μόνο οι απλοί πολίτες και στις δύο κοινότητες.Ο επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κ. Πέτρος Παπαπολυβίου, έγραψε μεταξύ άλλων: ”Στο βιβλίο «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974» υπάρχουν οι συγκλονιστικές αφηγήσεις των «ανώνυμων» και αφανών πρωταγωνιστών του καλοκαιριού του 1974, σε όλο το μήκος και πλάτος του μετώπου. Και συνεχίζει: ”Οι μαρτυρίες των «Αγνοηθέντων 1974» εκφράζουν με πόνο πολλά αδυσώπητα ερωτήματα, είναι καταθέσεις πρωτίστως αντιπολεμικές, αντιηρωικές αλλά όχι ισοπεδωτικές, ανθρώπινες και όχι βερμπαλιστικές και μεγαλόστομες” και κλείνει λέγοντας: ”Τελευταίος κοινός τόπος των αφηγήσεων Ελλαδιτών και Κυπρίων πολεμιστών του 1974 είναι τα βουβά πελώρια παράπονα για την κρατική αστοργία, σε Ελλάδα και Κύπρο, προς τους πολεμιστές του 1974”.Σημειώνεται ότι στις 13 Οκτωβρίου 2008 έγινε αίτηση για επιχορήγηση του βιβλίου στην τουρκική γλώσσα, επιπρόσθετα δε, από τότε μέχρι σήμερα γράφτηκαν επιστολές στον Υπουργό Παιδείας, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σε λειτουργούς του Υπουργείου Παιδείας, δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα, όχι μόνο δεν δόθηκε καμία επιχορήγηση, αλλά ούτε κανένας δεν έδωσε απάντηση στην αίτηση ή στις επιστολές που κατά καιρούς δόθηκαν διά χειρός σε όλους τους πιο πάνω.Το βιβλίο «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974» στην τουρκική γλώσσα θα παρουσιασθεί επίσημα στην κατεχόμενη Λευκωσία κατά την περίοδο των μαύρων επετείων, σε ημερομηνία και χώρο που θα ανακοινωθούν σύντομα.Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία,Πανίκος Νεοκλέους (συγγραφέας των βιβλίων).

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Του Χρίστου Γεωργιάδη (από εφημερίδα Χαραυγή 23.08.08)

Ποιοί είναι αυτοί που για 34 χρόνια κρύβουν την αλήθεια; Ποιοί είναι αυτοί που κρατουν τον λαό στο σκοτάδι; Ποιοί είναι αυτοί και γιατί δεν θέλουν να μάθει ο λαός την αλήθεια;
Ονομάζομαι Χρίστος Γεωργιάδης και είμαι 28 χρονών. Έκανα δώδεκα χρόνια στα σχολεία,δυο χρόνια στον στρατό και πέντε χρόνια σπουδές. Όλα αυτά τα χρόνια άκουσα από φίλους ή γνωστούς μερικά πράγματα για το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας το 1974, όμως ποτέ στο σχολέιο, στον στρατό ή στο πανεπιστήμιο δεν μου μίλησε κανείς για το μέγεθος της τραγωδίας και της προδοσίας που έγινε σε βάρος της πατρίδας μου.
Μέχρι πρόσφατα δεν γνώριζα τι πραγματικά είχε συμβεί εκείνες τις τραγικές μέρες του 1974, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το βοβλίο Αγνοηθέντες 1974. Διαβάζοντάς το,είχα πραγματικά συγκλονιστεί. Μου ήταν δύσκολο να φανταστώ το μέγεθος της προδοσίας από την τότε στρατιωτική ηγεσία, αλλά και το μέγεθος της της προδοσίας από όλους σε βάρος αυτών των ανθρώπων που πρόταξαν ουσιαστικά τα στήθη τους στον βάρβαρο εισβολέα. Μέχρι σήμερα δεν μπορούσα να φανταστώ τι είχαν περάσει στα χέρια του Αττίλα οι άνθρωποι που αιχμαλωτίστηκαν. Δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της προδοσίας σε βάρος μας από τους 'Ειρηνιστές' στρατιώτες των Η.Ε.
Στο βιβλίο διάβασα και για τον δάσκαλό μου,κ.Μιχάλη Ευαγγέλου. Διαβάζοντας, ένιωσα βάρος και πόνο στην ψυχή, όμως συνάμα και περήφανος για τον δάσκαλό μου. Τότε που ήμουν μαθητής δεν γνώριζα τι του είχε συμβεί. Τότε τον έβλεπα στο σχολείο να κουτσαίνει, όμως κανείς δεν μου είπε πως είχε δεχτεί στα πόδια πέραν των είκοσι σφαιρών. Γιατί για σχεδόν είκοσι χρόνια αγνοούσα τον Ήρωα δάσκαλό μου; Γιατί;
Όπως έγραψε πρόσφατα στην Χαραυγή ο δημοσιογράφος κ. Σπύρος Σωτηρίου, το βιβλίο αποτελεί ατόφιο κομμάτι της συγχρονης ιστορίας μας. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και άλλα αξιόλογα βιβλία πάνω σε αυτό το θέμα. Θα το ψάξω και θα διαβάσω, θέλω να μάθω έστω και τώρα.
Με την ευκαιρία των μαύρων επετείων, θέλω να πω ένα μεγάλω ευχαριστώ σε όλους όσους πολέμησαν για την πατρίδα μας, άσχετα αν ήταν τυχεροί και δεν τραυματίστηκαν.Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι έχουν πληγές στο κορμί και στην ψυχή τους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους σκοτώθηκαν, αγνοούνται και τελικά αγνιήθηκαν. Θέλω να εκφράσω τον μεγάλο σεβασμό μου για αυτούς τους πολύ λίγους επωώνυμους και πολλούς ανώνυμους ήρωες οι οποίοι όπως αναφέρεται και στο βιβλίο έχουν αγνοηθεί από όλους.
Επίσης θα ήθελα να συγχαρώ τον συγγραφέα του βιβλίου κ.Πανίκο Νεοκλέους για την πολυ αξιόλογη κληρονομια που αφήνει σε εμάς και τις επόμενες γενιές.
Υποκλίνομαι με σεβασμό.

Ο Επίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου κύριος Πέτρος Παπαπολυβίου γράφει σχετικά με το βιβλίο ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974

Ο Επίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου κύριος Πέτρος Παπαπολυβίου γράφει σχετικά με το βιβλίο <<ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974>>:

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο 582 σελίδων, το οποίο είναι γραμμένο από ένα βετεράνο πολεμιστή του 1974, τον Πανίκο Νεοκλέους. Εκτός από τη δική του μαρτυρία, στο βιβλίο περιέλαβε άλλες 49 συγκλονιστικές, αυθεντικές μαρτυρίες συμπολεμιστών του από όλο το μέτωπο: Περιοχή της Κερύνειας, του Πενταδακτύλου, της Λαπήθου, του Καραβά, Κοντεμένου-Μύρτου, Μόρφου-Λεύκας, χωριών των επαρχιών Λεμεσού και Πάφου, του Παχυάμμου της Κερύνειας, της Κυθρέας-Μια Μηλιάς, του αεροδρομίου Λευκωσίας, του Καϊμακλίου, της Αμμοχώστου και αλλού. Επίσης καταγράφονται οι επώδυνες μνήμες από την αιχμαλωσία, τα βασανιστήρια, τη μεταφορά στα Άδανα και στην Αμάσεια, τις ατέλειωτες μέρες στις τουρκικές φυλακές.
Οι αφηγήσεις των πολεμιστών του 1974 παρατίθενται από τον Πανίκο Νεοκλέους χωρίς περιττά σχόλια και αφήνονται τα πικρά συμπεράσματα στον αναγνώστη.
Οι μαρτυρίες των <<ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΩΝ 1974>> εκφράζουν με πόνο πολλά αδυσώπητα ερωτήματα, είναι καταθέσεις πρωτίστως αντιπολεμικές, αντιηρωικές αλλά όχι ισοπεδωτικές, ανθρώπινες και όχι βερμπαλιστικές και μεγαλόστομες. Με αυτό τον τρόπο αναδεικνύονται μέσα από τις γραμμές των συνεντεύξεων, χωρίς τυμπανοκρουσίες, πράξεις ηρωισμού και προσωπικής αυτοθυσίας των ανωνύμων νεαρών τότε στρατιωτών του 1974 στην απέλπιδα προδομένη προσπάθεια τους να αποκρούσουν την εισβολή και να προασπίσουν την κυπριακή ελευθερία, αλλά και χειρονομίες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες της αιχμαλωσίας.
Τελευταίος κοινός τόπος των αφηγήσεων των πολεμιστών του 1974, είναι τα βουβά πελώρια παράπονα για την κρατική αστοργία , σε Ελλάδα και Κύπρο, προς τους στρατιώτες του 1974.

Πέτρος Παπαπολυβίου
Ιούλιος 2008.

του Λάζαρου Α.Μαύρου

Του Λάζαρου Α. Μαύρου ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
Aνήκω στους σεσημασμένους βαριάς μορφής βιβλιόφιλους. Τους βιβλιοφάγους. Παρ' όλo όμως τον εθισμό μου στο καθημερινό διάβασμα, πρέπει να ομολογήσω ότι υπήρξε για μένα, οδυνηρή η ανάγνωση του «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974».
Ενός βιβλίου που συνέγραψαν οι πενήντα τόσοι του προδομένου πολέμου, με τις μαρτυρίες του μαρτυρίου τους, που συγκέντρωσε και συν-έραψε ο άνθρωπος που είχε την φαεινή ιδέα και τη συγκλονιστική πρωτοβουλία να γράψει αυτό το βιβλίο, ο Πανίκος Νεοκλέους.

Το διάβασμα είναι μοναχικό κολύμπι στο βιβλίο.
Σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου ένιωσα τη ψυχή μου να ξανα-συντρίβεται. Δυσκολευόμουν να συνεχίσω.
Κάθε του μαρτυρία, με εξανάγκαζε να βυθιστώ και να επανα-βιώσω τις στυγνές λεπτομέρειες, από τις φρικτές εμπειρίες μας, των προδομένων πολεμικών επιχειρήσεων του Ιουλίου - Αυγούστου 1974. Μαζί με τον 2ο Λόχο του 256Τ.Π. όπου υπηρετούσα, στη μάχη της Λεύκας, στο Αγριδάκι, στον Καραβά και στη Λάπηθο.
Στην ατίμωση της στρατιωτικής ήττας.
Στην ασφυκτική απελπισία του πολεμικού ολέθρου.
Που κατασπάραξε δίπλα μας τόσα και τόσα ανδρειωμένα αδέλφια μας, στις άνισες μάχες απέναντι σε συντριπτικά υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις.
Στις, «να σου φεύγει ο νους» εναγώνιες προσπάθειες της αθέατης διαφυγής των υπολειμμάτων του λόχου, μέσα από τον φονικό κλοιό των ορδών του Αττίλα που κατέλαβαν και πλημμύρισαν 6 Αυγούστου τον Καραβά και τη Λάπηθο.
Έρποντας πόντο-πόντο για ώρες και ώρες, κάτω από κάθε είδους θάμνους, βάτους κι αγκάθια στ' αυλάκια της Λαπήθου, μ' ένα οπλισμένο στεν των τελευταίων 11 φυσιγγίων στον γεμιστήρα του και με μια χειροβομβίδα δεμένη στον ζωστήρα με τον μοχλό απ' έξω.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ με τις πενήντα μαρτυρίες, είναι κάποιες φρικτές λεπτομέρειες της εθνικής καταστροφής. Έτσι όπως τις έζησε, τις υπέστη ο καθένας από τους πενήντα αυτούς πολεμιστές των πρόσω.
Όμοιες και παράλληλες, περισσότερο ή λιγότερο φρικτές, με πολλών εκατοντάδων άλλων πολεμιστών, των μονάδων που βρέθηκαν στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του 1974.
Πολεμιστών που επέζησαν,
άλλοι με χαμένη έκτοτε την αρτιμέλειά τους,
άλλοι με την ανείπωτη φρίκη της αιχμαλωσίας,
άλλοι από λάθος ή εύνοια της τύχης παρά τρίχα επιζήσαντες,
όλοι, όμως, με σημαδεμένη για πάντα την ψυχή και το μυαλό από την κόλαση του πυρός σ' έναν προδομένο πόλεμο.

Μαρτυρίες αναπόφευκτα λειψές, μόνο ως προς το χειρότερο:
Εκείνων που δεν επέζησαν για να καταθέσουν τα καθέκαστα και τα συντρομακτικότερα:
- Για τις εν ψυχρώ εκτελέσεις και τις μαζικές δολοφονίες των αδηλώτων αιχμαλώτων.
- Μετά από, ποιος ξέρει, πόσα βασανιστήρια, πόσα φρικτότερα μαρτύρια και ανείπωτους εξευτελισμούς της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα εκταφέντα προσφάτως οστά, από τους ομαδικούς τάφους στα κατεχόμενα - στο Καζάφανι, στα Κνώδαρα, στην Καρπασία και άλλού - που με την επιστημονική μέθοδο του D.N.A., ταυτοποιήθηκαν με αγνοούμενούς μας, του 1974, φέρουν πειστικά τα ίχνη του φοβερού εγκλήματος πολέμου που διαπράχθηκε:
- Της εν ψυχρώ εκτέλεσης των αδηλώτων αιχμαλώτων.
- Με δεμένα ακόμα τα οστά χεριών και ποδιών.
- Και την εύγλωττη τρύπα στο κρανίο. Από τη χαριστική βολή της εκτέλεσης, που εντόπισαν οι επιστήμονες και γνωρίζουν πλέον οι συγγενείς των εκτελεσθέντων, όταν τους παραδόθηκαν τα οστά των αγαπημένων τους.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Πανίκου Νεοκλέους, από τον τίτλο κιόλας το υπονοεί, θέτει ένα από τα κύρια και σημαντικά ζητήματα. Που εκκρεμούν επί 34 συναπτά έτη πίκρας. Διότι, όταν λέει «Αγνοηθέντες του 1974», εννοεί:
- «από ποιους αγνοηθέντες;» και «γιατί αγνοηθέντες;»
Η πασίγνωστη αλήθεια: Ότι, αγνοήθηκαν από την πολιτεία.

Θέλω να σταθώ μόνο για λίγο σ' αυτό το σημείο.
Για να προσθέσω σε όσα γράφει το βιβλίο και όσα απόψε ακούγονται, τους δικούς μου προβληματισμούς.

Τους εξέθεσα εν εκτάσει, στις 26 περασμένου Σεπτεμβρίου. Σε ειδική τελετή που οργάνωσαν οι αγαπημένοι φίλοι του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Πυροβολικού, προς τιμήν του ηρωικού διοικητή του 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας, του χαμένου αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη.
Μου ανέθεσαν την κύρια ομιλία εκείνης της τελετής.
Σας διαβάζω ένα απόσπασμα:
«Απόψε - έλεγα - τιμούμε τον ηρωικό Παύλο Κουρούπη.
- Ποιοι τον τιμούμε;
- Μερικές δεκάδες πολίτες.
Μετά από πρωτοβουλία ενός συνδέσμου πολιτών.
Δεν τον τιμά η πολιτεία.
Δεν είναι δική της πρωτοβουλία, ακόμα κι είναι εδώ προσκεκλημένοι οι εκπρόσωποί της.
Η ίδια η πολιτεία, η πατρίδα, το συλλογικό «εμείς»,
έχει ξεχάσει κι έχει ξεγράψει από το 1974
και τον Κουρούπη και το 251 Τάγμα Πεζικού.
Κι όταν λέω πολιτεία, εννοώ και την κυπριακή και την ελλαδική.
- Γιατί, λοιπόν, υπήρξε επί τόσες δεκαετίες, τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά της πολιτείας προς τους ήρωές της;
- Γιατί αυτή η περιφρόνηση της πατρίδας προς εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους πολεμώντας υπέρ πατρίδος;
- Γιατί η πατρίδα επέδειξε εντελώς αναποτελεσματική πολιτική στην υποχρέωσή της για αναζήτηση της τύχης των αγνοουμένων αδηλώτων αιχμαλώτων;
Τι είδους πατρίδα - πολιτεία, είναι αυτή,
η κυπριακή και η ελλαδική,
που επιδεικνύει τόσο επαίσχυντη αδιαφορία
για τους ήρωες και τους αγνοούμενούς της;

Επιτρέψτε μου, για νά 'χουμε μέτρο σύγκρισης,
να θυμηθούμε ποια ήταν η στάση των προγόνων μας,
ποιο ήταν το περιεχόμενο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού μας, απέναντι στους πεσόντες και αγνοούμενους.

Το 406 π.Χρ., διεξήχθη η φοβερή ναυμαχία στις Αργινούσες. Κοντά στη νήσο Λέσβο και την απέναντι ακτή της Ιωνίας. Νίκησε ο στόλος των Αθηναίων. Ωστόσο η νικήτρια αθηναϊκή δημοκρατία, δίκασε και καταδίκασε σε θάνατο τους οκτώ στρατηγούς που ήσαν επικεφαλής του στόλου της, στη νικηφόρα ναυμαχία των Αργινουσών: Τον Αριστογένη, τον Αριστοκράτη, τον Διομέδοντα, τον Περικλή, τον Ερασινίδη, τον Πρωτόμαχο, τον Θράσυλλο και τον Λυσία, ΕΠΕΙΔΗ κρίθηκαν ένοχοι ότι δεν περισυνέλλεξαν, ενώ όφειλαν, τους ναυαγούς εκείνων των πλοίων τους που καταστράφηκαν από τον εχθρικό στόλο.
2.380 χρόνια, αργότερα,
δηλαδή από το 1974 και εντεύθεν,
η δική μας πολιτεία, κυπριακή και ελλαδική,
επέδειξε πραγματική αδιαφορία
- και για τους ήρωές της,
- και για τους αγνοούμενούς της,
- και για όσους ανδραγάθησαν πολεμώντας,
- αλλά, π ρ ο σ έ ξ τ ε, διότι είναι πολύ σημαντικό:
- πραγματική αδιαφορία επέδειξε
- και για τους λιποτάκτες
- και για τους προδότες.
Αυτή η πατρίδα
ούτε τον Κουρούπη τίμησε,
ούτε τον Γεωργίτση δίκασε,
ούτε τον Μπονάνο τιμώρησε.
Τι είδους πατρίδα είν' αυτή;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό - έλεγα και κατέθεσα, μακρηγορώντας, σε έκταση τις - κατά την ταπεινή μου γνώμη - εξηγήσεις. Μπορεί ο καθένας να τις μελετήσει στο διαδίκτυο, ψάχνοντας το όνομα Παύλος Κουρούπης ή στην ιστοσελίδα των Εφέδρων Πυροβολικού.

Α Π Ο Ψ Ε θέλω να σταθώ σε ένα άλλο, πολύ σημαντικό, θαρρώ, στοιχείο, που μπορεί κανείς να εξιχνιάσει διαβάζοντας τις μαρτυρίες πολεμιστών στο βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, «ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974».
Είναι εκείνο που γνωρίζουν όλοι όσοι υπηρετούσαν τον Ιούλιο - Αύγουστο του 1974 στις μάχιμες μονάδες της Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ, της Α΄Μοίρας Καταδρομών:
Ότι:
Κανένα τμήμα, ακόμα και το πιο μικρό των πολεμιστών μας, δεν διατάχθηκε από οποιοδήποτε διοικητή να προβεί σε οποιασδήποτε μορφής ακρότητα, εναντίον αμάχων Τουρκοκυπρίων, γυναικοπαίδων, ή ακόμα και μαχίμων Τούρκων οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν.
Το σημείο αυτό είναι σημαντικό, σημαντικότατο, σε καιρούς, σαν τους σημερινούς, όπου πολλοί επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία και να εξισώσουν τους θύτες με τα θύματα.

Όταν, για παράδειγμα, το 256 Τάγμα Πεζικού πολιορκούσε τον οχυρωμένο θύλακα της Λεύκας, την Ελιά και τον Αγκολέμι, η διαταγή που έλαβε, με αυστηρές οδηγίες να μεταφερθεί και στον τελευταίο εθελοντή μαχητή, ήταν ότι, δεν θα έπρεπε να σπάσει ούτε μύτη των Τούρκων, μαχίμων ή αμάχων που θα παραδίδονταν με την είσοδο των δυνάμεων της ΕΦ στη Λεύκα, την Ελιά, τον Αγκολέμι.

Πρόσφατα το έγραψε κι ο Τ/κ δημοσιογράφος Σενέτ Λεβέντ που του το εκμυστηρεύθηκε ένας φίλος του Ε/κ, τότε συμπολεμιστής μας.

Στα 34 χρόνια που πέρασαν από τότε, δεν υπήρξε ποτέ και κανένας που να ισχυριστεί το αντίθετο.
- Δεν υπήρξε η παραμικρή κατηγορία, ή ίχνος έστω πληροφορίας ότι οποιοδήποτε τμήμα της ΕΦ της ΕΛΔΥΚ ή της Α΄Μ.Κ. προέβη στην οποιαδήποτε ακρότητα.

Στις 583 σελίδες του βιβλίου του Πανίκου Νεοκλέους και στις 50 μαρτυρίες που καταθέτει, βεβαιώνεται του λόγου το αληθές.

Υπάρχει μόνο μια μαρτυρία του καταδρομέα πολεμιστή Μιχαλάκη Κυπριανού, της 31ΜΚ, ο οποίος στις σελίδες 203 και 204 αναφέρει για έναν Τ/κ αιχμάλωτο με δεμένα πίσω χέρια:

«Ο λοχαγός Καραχάλιος - γράφει ο Κυπριανού - διέταξε έναν λοχία να εκτελέσουμε τον Τ/κ. Τελικά μου δόθηκε η ευκαιρία και τον άφησα να φύγει. Απλά όταν ο Τ/κ βρισκόταν κάπως μακριά μου, έριξα μερικούς πυροβολισμούς», στον αέρα, εννοεί.
Ποιος ήταν ο Καραχάλιος, ο γνωστός σε όλους υπολοχαγός της 31ΜΚ, που στο πραξικόπημα πυροβόλησε εν ψυχρώ κι άφησε τραυματισμένο στα πόδια τον Κερυνειώτη λοχαγό Ερμή Χριστοδούλου, τα γράφει και στη δική του μαρτυρία, στο βιβλίο, ο καταδρομέας Δήμος Δημητρίου, επίσης της 31ΜΚ. Γράφει για την επιτυχή νυχτερινή καταδρομική επιχείρηση στο ύψωμα Κοτζάκαγια του Αγίου Ιλαρίωνος και σημειώνει τα εξής στη σελίδα 134 του βιβλίου:
«Επικεφαλής του λόχου μας ήταν ο γνωστός σε όλους Υπολοχαγός Καραχάλιος, ο οποίος μας εγκατέλειψε λίγο πριν την τελική επίθεση. Παρά το γεγονός ότι ο Καραχάλιος δεν ήταν καταδρομέας, για τους γνωστούς λόγους είχε μετακινηθεί στις καταδρομές. Κατά καλή μας τύχη, μαζί μας είχαμε τρεις αξιόλογους αξιωματικούς, τον Γαληνό Αθανάσιο, Γλεντζέ Ηλία και Σταμάτη Ελευθέριο». Στη σελίδα 136 προσθέτει ότι αργότερα «στη Βασίλεια συγκεντρώθηκαν και οι τρεις λόχοι καταδρομών [της 31ΜΚ], εκτός από τον υπολοχαγό Καραχάλιο, ο οποίος εθεωρείτο αγνοούμενος για τρεις μέρες»...

Π Ρ Ε Π Ε Ι να προσθέσουμε ακόμα μια από τις μαρτυρίες που κατέγραψε το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους. Είναι η μαρτυρία του πολεμιστή Λουκά Χριστοδούλου, εφέδρου καταδρομέα. Που βρέθηκε, με την αποκομμένη τριμελή ομάδα του, να πολεμά μ' ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν στην προδομένη και διαλυμένη άμυνα, εκεί στο Γ.Σ.Πράξανδρος της Κερύνειας μας, Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974:

«Το πρωί, χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες και αρχίσαμε να κινούμαστε προς την Κερύνεια», γράφει στη σελίδα 540 ο Λουκάς Χριστοδούλου και προσθέτει: «Εγώ ξεκίνησα με τον έναν από τους δύο βοηθούς στο Μπρεν και ακόμη έναν στρατιώτη. Κινούμαστε αργά και όσο το δυνατό αθόρυβα. Σε κάποια χαράδρα πριν το Γ.Σ.Πράξανδρος, ακούσαμε πολύ κοντά μας ομιλίες στα τούρκικα και σχεδόν ταυτόχρονα είδαμε τον έναν απ' αυτούς γονατιστό να σημαδεύει με το πιστόλι. Τη στιγμή που αυτός πυροβολούσε εγώ έπεσα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να κτυπηθεί ο συνάδελφός μου, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς πίσω μου. Χωρίς καν να σκεφτώ φώναξα πολύ δυνατά αλτ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Τούρκοι να υψώσουν τα χέρια πάνω. Τότε άνοιξα ριπή με τον Μπρεν, με αποτέλεσμα να πέσουν και οι έξι νεκροί. Στο σημείο εκείνο σε διάστημα δευτερολέπτων έχασαν τη ζωή τους εφτά άνθρωποι. Ένας δικός μας και έξι Τούρκοι. Ο δικός μας λεγόταν Νίκος ο οποίος πέφτοντας, έπεσε πάνω στα πόδια μου. Μέχρι σήμερα, έχω εφιάλτες, τόσο για τον δικό μας στρατιώτη όσο και για τους έξι Τούρκους. Τους σκοτώσαμε επειδή δεν μπορούσαμε οι δυο να μεταφέρουμε τους έξι σαν αιχμαλώτους», γράφει στη δική του, 46η στο βιβλίο μαρτυρία, σελ. 535-542, ο Λουκάς Χριστοδούλου από την Πάνω Δευτερά. Δύο έναντι έξι, αίφνης με υψωμένα τα χέρια, σε κλάσματα φρικτών δευτερολέπτων μέσα σε ένα κολασμένο πεδίο μάχης όπου σε ελάχιστη απόσταση, την ίδια στιγμή προέλαυναν χιλιάδες...

Τ Ω Ρ Α φεύγουμε από το βιβλίο «Αγνοηθέντες» του Πανίκου Νεοκλέους. Πάμε στην αντίθετη πλευρά.
Στις μαρτυρίες των ίδιων των Μεχμετζίκ.
Αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών των τουρκικών δυνάμεων εισβολής.

Τις βρίσκουμε γραμμένες σε δύο κυρίως βιβλία.

--Το ένα έχει τίτλο «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους». Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2002, από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Στις 160 σελίδες του περιέχει και τις λεπτομερείς αφηγήσεις Τούρκων και Κούρδων πολεμιστών. Για τη διατεταγμένη από τον τουρκικό στρατό εκτέλεση των αιχμαλώτων. Και το όργιο των ακροτήτων στις οποίες προέβησαν οι Τουρκοκύπριοι «μουτζαχίντ», ένοπλοι της ΤΜΤ που μετείχαν στις επιχειρήσεις των μονάδων του Αττίλα.
Το βιβλίο το έγραψε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρόνι Αλάσορ, γεννημένος το 1963 στο χωριό Γκιοβεντίκ της περιοχής Χινίς του Ερζερούμ της Τουρκίας. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 στην Τουρκία, διέφυγε ως πολιτικός φυγάς στη Νορβηγία.

-- Το δεύτερο βιβλίο είναι η μαρτυρία του 36χρονου το 1974, καθηγητή πανεπιστημίου Γιαλτσίν Κιουτσιούκ από την Αλεξανδρέττα, που έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Αττίλα-2, ως έφεδρος Αξιωματικός. Και περιέγραψε τις φοβερές εμπειρίες του, ιδιαίτερα τις κτηνώδεις εκτελέσεις Ελληνοκυπρίων αμάχων, τις δολοφονίες Ε/κ αιχμαλώτων, τους βιασμούς και τη σαδιστική θανάτωση Ε/κ γυναικών, από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής, στην Άσσια, στην Τύμπου και αλλού.
Το βιβλίο με τον τίτλο «Νταλγκά-νταλγκά», από τις εκδόσεις Λιβάνη, μια μακρά συνέντευξη του Γιαλτσίν Κιουτσιούκ, το έγραψε το 1998 η δημοσιογράφος Σοφία Ιορδανίδου.
Ο καθηγητής ήρθε τότε και στην Κύπρο, κατέθεσε τη μαρτυρία του και στον Γενικό Εισαγγελέα και τον συνοδεύσαμε προσωπικά στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης όπου ο ίδιος ζήτησε και κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του δολοφονηθέντα το 1994 αγωνιστή της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Υπήρξαν εγκλήματα σε βάρος Τ/κ αμάχων.
Στην Τόχνη, στην Αλόα, Σανταλάς και Μάραθα, κατά τον δεύτερο Αττίλα της 14-16 Αυγούστου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Τουρκοκυπρίων Σουάτ Χουσεΐν Καφαντάρ και Χουσεΐν Ρουστέμ Ακάνσοϊ, που επέζησαν, και τις δημοσίευσαν το 2004 ο Σενέρ Λεβέντ και η Σεβγκιούλ Ουλούνταγ, τα διέπραξαν δυο ολιγομελείς ομάδες ελληνοκυπριακών ανθρωπόμορφων τεράτων, οπλοφόρων των μετόπισθεν, που δεν υπήγοντο και δεν υπηρετούσαν σε καμμιά μονάδα της ΕΦ. Δυστυχώς δεν καταγγέλθηκαν και δεν έγιναν εγκαίρως γνωστά, για να δράσουν εναντίον των αποτρόπαιων εγκληματιών οι διωκτικές αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμα και μέσα στην κόλαση της καταστροφής, η Κ.Δ. σφαδάζουσα και καθημαγμένη, συνέλαβε, δίκασε και καταδίκασε ένα δράστη δολοφονίας αμάχων Τ/κ του 1974. Το τριμελές Κακουργιοδικείο με δικαστές τους Λώρη, Χατζητσαγγάρη και Πιτσιλλίδη, στις 11 Ιανουαρίου 1975 εξέδωσε την καταδικαστική του απόφαση για τον συλληφθέντα Γιάννη Αντωνίου Βουνιώτη, ταξιτζή, που βρέθηκε ένοχος για τον φόνο μιας οικογένειας Τουρκοκυπρίων. Τον καταδίκασε στην εσχάτη των ποινών, που τότε ακόμα ήταν η θανατική ποινή. Ο πρόεδρος Μακάριος την μετέτρεψε σε ισόβια. Ο καταδικασμένος μετά από κάποιο χρόνο αυτοκτόνησε.

ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ αυτές έχουν μια κυρίως σημασία. Δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να εξισώνεται η ευθύνη των εγκλημάτων πολέμου που διατεταγμένα διέπραξαν τα στρατεύματα εισβολής ενός κράτους, της Τουρκίας, με τα εγκλήματα κάποιων αδέσποτων ανθρωπόμορφων.

Δεν μπορεί να εξισώνεται ως συνυπευθυνότητα δήθεν της ε/κ με την τ/κ πλευρά, με την ανεδαφική ρήση, «τούς σφάξαμε και μας έσφαξαν, ισοφαρίσαμε, ας τα ξεχάσουμε».
Η Κυπριακή Δημοκρατία και οι ένοπλες της δυνάμεις, ακόμα και κάτω από τη διοίκηση των προδοτών χουντικών πραξικοπηματιών Γιωργίτση και σία, κανένα δεν έσφαξε και κανένα δεν ωφελεί να σπεύδει να παραδέχεται δήθεν συνυπευθυνότητα για τις τραγωδίες, προκειμένου να επέλθει, λένε, η συμφιλίωση. Είτε πρόκειται για το 1974 είτε για την εποχή της Τουρκανταρσίας 1963-64.

Υπενθυμίζω ότι επί 93 χρόνια η Τουρκία, αρνούμενη να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία και τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου που διέπραξε το καθεστώς των Νεοτούρκων και οι Κεμαλιστές, αποδίδει τις σφαγές σε φυσιολογικά αντίποινα συγκρούσεων. Ότι δηλαδή έσφαζαν Τούρκους οι Αρμένιοι και οι πρώτοι αναγκάστηκαν να ανταποδώσουν. Πόσοι Αρμένιοι και Έλληνες του Πόντου απέμειναν στη γη τους, μαρτυρεί εν τέλει την αλήθεια των πραγμάτων.

Σας ευχαριστώ
Λάζαρος Α. Μαύρος

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου